Σε μια «Bad Bank» της οικονομίας κινδυνεύει να εξελιχθεί η ΔΕΗ,
διατηρώντας όλα τα προβλήματα της σημερινής εταιρείας, δίχως να έχει
βρει συνταγή επιβίωσης για την επόμενη ημέρα.
Σαν μια τέλεια καταιγίδα, έχει μαζευτεί πάνω από την επιχείρηση ένα βουνό από ληξιπρόθεσμες οφειλές πελατών, συνεχή μείωση τζίρου, χαμηλή τιμολογιακή πολιτική, υψηλό εργατικό κόστος, και μεγάλα χρέη προς τις τράπεζες. Συνταγή χρεοκοπίας για κάθε επιχείρηση, ελληνική ή ξένη, όχι μόνο για τη ΔΕΗ.
Επί τρία χρόνια η κυβέρνηση επέμενε ότι έχει τις λύσεις που θα καταστήσουν βιώσιμη την
επιχείρηση. Έχουμε ακούσει σχεδόν τα πάντα, από πωλήσεις μονάδων έως πωλήσεις πελατών, όλα σχέδια εκτός οικονομικής λογικής, που απλώς κερδίζουν χρόνο. Τελικά, όχι μόνο οι λύσεις αποδείχθηκαν ανεπαρκείς, αλλά και το πρόβλημα διογκώθηκε. Και ουδείς απαντά σήμερα τόσο πολιτικά, όσο και οικονομικά, με πειστικά επιχειρήματα, πως θα διασωθεί αυτή η επιχείρηση στην πράξη.
Σκεφτείτε μια εταιρεία στην οποία σήμερα, οι πελάτες της χρωστούν 2,3 δισ. ευρώ, ποσό ισοδύναμο με το... 50% του κύκλου εργασιών της (4,84 δισ ευρώ). Στις αρχές όμως του 2020, η ίδια εταιρεία, εφόσον δεν έχει καταφέρει ως τότε να εισπράξει τα χρωστούμενα, αυτά θα ισοδυναμούν με το 70%-80% του τζίρου της !
Διότι πολύ απλά ο τζίρος της, θα έχει ως τότε συρρικνωθεί στα περίπου 3 δισ ευρώ, ως απόρροια της υποχρεωτικής από το 3ο Μνημόνιο μείωσης του μεριδίου της, από 82% σήμερα, σε 49% στα τέλη του 2019, δίχως μάλιστα να εισπράξει αντάλλαγμα.
Είναι ουτοπία επομένως να πιστεύει κανείς, ότι όλοι αυτοί οι 10.672 σημερινοί εργαζόμενοι της ΔΕΗ (17.519 σε όλο τον όμιλο), θα μπορούν να έχουν δουλειά σε μια τέτοια επιχείρηση. Την κυβέρνηση βέβαια αυτό την καίει. Να μην παραδεχτεί ότι πρέπει να διώξει μέρος του προσωπικού της, επειδή η ΔΕΗ παραμένει μια μεγάλη εκλογική δεξαμενή. Και επειδή, αυτό ισοδυναμεί με παραδοχή αποτυχίας της πολιτικής της.
Επειδή όμως η αλήθεια δεν κρύβεται, η αγορά τη βλέπει. Και αυτός είναι ο λόγος που η μετοχή της ΔΕΗ βούτηξε χθες σχεδόν 10%, όχι η «υποτιμητική επίθεση από επενδυτές με βραχυπρόθεσμο κερδοσκοπικό ορίζοντα», που είδε πίσω από την πτώση ο υπ. Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης. Τέτοιες καταγγελίες δεν στοιχειοθετούνται, ούτε υπάρχουν ενδείξεις ότι funds χειραγωγούν τη μετοχή της.
Καμία επίσης σχέση δεν έχει το ταρακούνημα της μετοχής της ΔΕΗ, με ό,τι συνέβη στη Folli Follie, όπως επίσης υπονοούσαν χθες κύκλοι του υπουργού. Στη μεν Folli Follie έχουμε ζήτημα αξιοπιστίας των αριθμών και απεικόνισης τους στον ισολογισμό, όταν στη ΔΕΗ η αγορά έχει μυριστεί "αίμα". Και αμφισβητεί τη δυνατότητά της εταιρείας να προχωρήσει εγκαίρως σε εκείνες τις απαραίτητες αναδιαρθρώσεις, όπως μια γενναία εθελουσία έξοδος, ώστε μαζί με άλλα μέτρα, να μειώσει τις δαπάνες, να αυξήσει τα έσοδα, και να διασωθεί.
Αυτός είναι ο λόγος που οι επενδυτές στη ΔΕΗ καταγράφουν στο ταμπλό τις εύλογες απορίες τους : Πως είναι δυνατόν μια εταιρεία που σε ενάμισι χρόνο από σήμερα θα έχει απομείνει με τζίρο 3 δισ ευρώ, να συνεχίσει να καταβάλλει κάθε χρόνο 848 εκατ. ευρώ για μισθολογική δαπάνη (στοιχεία 2017). Δηλαδή το 28% του κύκλου των εργασιών της, όταν σήμερα το ποσοστό αυτό είναι στο 18%.
Η κυβέρνηση μπορεί να μην το παραδέχεται, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα τρία τελευταία χρόνια έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΕΗ αποτιμώνταν στα 1,8 δισ ευρώ. Σήμερα έχει κεφαλαιοποίηση 478 εκατ. ευρώ, έναντι 1,36 δισ ευρώ της Μυτιληναίος, 2,1 δισ της Motor Oil, 2,46 δισ των ΕΛΠΕ, 2,96 δισ του ΟΠΑΠ, και 5,3 δισ του ΟΤΕ.
Σαν μια τέλεια καταιγίδα, έχει μαζευτεί πάνω από την επιχείρηση ένα βουνό από ληξιπρόθεσμες οφειλές πελατών, συνεχή μείωση τζίρου, χαμηλή τιμολογιακή πολιτική, υψηλό εργατικό κόστος, και μεγάλα χρέη προς τις τράπεζες. Συνταγή χρεοκοπίας για κάθε επιχείρηση, ελληνική ή ξένη, όχι μόνο για τη ΔΕΗ.
Επί τρία χρόνια η κυβέρνηση επέμενε ότι έχει τις λύσεις που θα καταστήσουν βιώσιμη την
επιχείρηση. Έχουμε ακούσει σχεδόν τα πάντα, από πωλήσεις μονάδων έως πωλήσεις πελατών, όλα σχέδια εκτός οικονομικής λογικής, που απλώς κερδίζουν χρόνο. Τελικά, όχι μόνο οι λύσεις αποδείχθηκαν ανεπαρκείς, αλλά και το πρόβλημα διογκώθηκε. Και ουδείς απαντά σήμερα τόσο πολιτικά, όσο και οικονομικά, με πειστικά επιχειρήματα, πως θα διασωθεί αυτή η επιχείρηση στην πράξη.
Σκεφτείτε μια εταιρεία στην οποία σήμερα, οι πελάτες της χρωστούν 2,3 δισ. ευρώ, ποσό ισοδύναμο με το... 50% του κύκλου εργασιών της (4,84 δισ ευρώ). Στις αρχές όμως του 2020, η ίδια εταιρεία, εφόσον δεν έχει καταφέρει ως τότε να εισπράξει τα χρωστούμενα, αυτά θα ισοδυναμούν με το 70%-80% του τζίρου της !
Διότι πολύ απλά ο τζίρος της, θα έχει ως τότε συρρικνωθεί στα περίπου 3 δισ ευρώ, ως απόρροια της υποχρεωτικής από το 3ο Μνημόνιο μείωσης του μεριδίου της, από 82% σήμερα, σε 49% στα τέλη του 2019, δίχως μάλιστα να εισπράξει αντάλλαγμα.
Είναι ουτοπία επομένως να πιστεύει κανείς, ότι όλοι αυτοί οι 10.672 σημερινοί εργαζόμενοι της ΔΕΗ (17.519 σε όλο τον όμιλο), θα μπορούν να έχουν δουλειά σε μια τέτοια επιχείρηση. Την κυβέρνηση βέβαια αυτό την καίει. Να μην παραδεχτεί ότι πρέπει να διώξει μέρος του προσωπικού της, επειδή η ΔΕΗ παραμένει μια μεγάλη εκλογική δεξαμενή. Και επειδή, αυτό ισοδυναμεί με παραδοχή αποτυχίας της πολιτικής της.
Επειδή όμως η αλήθεια δεν κρύβεται, η αγορά τη βλέπει. Και αυτός είναι ο λόγος που η μετοχή της ΔΕΗ βούτηξε χθες σχεδόν 10%, όχι η «υποτιμητική επίθεση από επενδυτές με βραχυπρόθεσμο κερδοσκοπικό ορίζοντα», που είδε πίσω από την πτώση ο υπ. Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης. Τέτοιες καταγγελίες δεν στοιχειοθετούνται, ούτε υπάρχουν ενδείξεις ότι funds χειραγωγούν τη μετοχή της.
Καμία επίσης σχέση δεν έχει το ταρακούνημα της μετοχής της ΔΕΗ, με ό,τι συνέβη στη Folli Follie, όπως επίσης υπονοούσαν χθες κύκλοι του υπουργού. Στη μεν Folli Follie έχουμε ζήτημα αξιοπιστίας των αριθμών και απεικόνισης τους στον ισολογισμό, όταν στη ΔΕΗ η αγορά έχει μυριστεί "αίμα". Και αμφισβητεί τη δυνατότητά της εταιρείας να προχωρήσει εγκαίρως σε εκείνες τις απαραίτητες αναδιαρθρώσεις, όπως μια γενναία εθελουσία έξοδος, ώστε μαζί με άλλα μέτρα, να μειώσει τις δαπάνες, να αυξήσει τα έσοδα, και να διασωθεί.
Αυτός είναι ο λόγος που οι επενδυτές στη ΔΕΗ καταγράφουν στο ταμπλό τις εύλογες απορίες τους : Πως είναι δυνατόν μια εταιρεία που σε ενάμισι χρόνο από σήμερα θα έχει απομείνει με τζίρο 3 δισ ευρώ, να συνεχίσει να καταβάλλει κάθε χρόνο 848 εκατ. ευρώ για μισθολογική δαπάνη (στοιχεία 2017). Δηλαδή το 28% του κύκλου των εργασιών της, όταν σήμερα το ποσοστό αυτό είναι στο 18%.
Η κυβέρνηση μπορεί να μην το παραδέχεται, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα τρία τελευταία χρόνια έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Όταν ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΕΗ αποτιμώνταν στα 1,8 δισ ευρώ. Σήμερα έχει κεφαλαιοποίηση 478 εκατ. ευρώ, έναντι 1,36 δισ ευρώ της Μυτιληναίος, 2,1 δισ της Motor Oil, 2,46 δισ των ΕΛΠΕ, 2,96 δισ του ΟΠΑΠ, και 5,3 δισ του ΟΤΕ.
(liberal.gr)
